ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԿՈՂՄԻՑ ՎԱՎԵՐԱՑՎԱԾ ԱՇԽԱՏԱՆՔԻ ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ ԿԱԶՄԱԿԵՐՊՈՒԹՅԱՆ ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՆԵՐ
ԱՄԿ կոնվենցիաները և առաջարկությունները, Աշխատանքի միջազգային կազմակերպության (ԱՄԿ) կողմից ընդունված հիմնական նորմատիվ փաստաթղթերն են, որոնց միջոցով ապահովվում է ԱՄԿ նպատակների և խնդիրների իրականացումը: ԱՄԿ-ի կոնվենցիաներն ընդգրկում են սոցիալական և աշխատանքային հարցերի լայն շրջանակ, ներառյալով մարդու հիմնարար իրավունքները, նվազագույն աշխատավարձը, արդյունաբերական կապերը, զբաղվածությունը, սոցիալական երկխոսությունը, սոցիալական պաշտպանությունը և այլ հարցեր: ԱՄԿ-ի կոնվենցիաներն ու առաջարկությունները մասնակից երկրներում ԱՄԿ-ի ազդեցության հիմնական գործիքներից են:, ինչպես նախկինում, այնպես էլ այժմ ԱՄԿ-ի գործունեության մեջ գերակայում է դրանց կիրառման մշակումն ու վերահսկողությունը: 1919 - 1993 թվականներին ընդունվել է 174 կոնվենցիա և 181 առաջարկություն: Այս փաստաթղթերի իրավական բնույթը տարբեր է: Կոնվենցիաները միջազգային իրավական պայմանագրերի տեսակ են, որոնք պահանջում են դրանք վավերացնել խորհրդարանների կամ պետությունների օրենսդիր այլ մարմինների կողմից և հետագայում պահպանել ԱՄԿ անդամ երկրների կողմից: Առաջարկությունները չեն պահանջում վավերացում, դրանք ուղեցույցների դեր են խաղում անդամ երկրների կողմից քաղաքականության մշակման, ազգային օրենսդրության և գործնական միջոցառումների մշակման (փոփոխություններ, բարելավումներ) սոցիալական և աշխատանքային ոլորտում: ԱՄԿ կոնվենցիաներն ու առաջարկությունները անդամ պետությունների համար ծառայում են որպես նվազագույն ստանդարտներ, և չպետք է օգտագործվեն աշխատողների վիճակն ու բիզնեսի պայմանները վատթարացնելու համար: Կոնվենցիայի ուժի մեջ մտնելու պահից տվյալ պետությունը պարտավոր է ձեռնարկել բոլոր անհրաժեշտ միջոցները (օրենքներ, կանոնակարգեր և այլն) `դրա արդյունավետությունը երաշխավորելու համար, չնայած որ նա իրավունք ունի չեղյալ հայտարարել վավերացումը և հրաժարվել դրա հետագա կիրառումից: ԱՄԿ-ի Սահմանադրությունը սահմանում է վերահսկողության հստակ համակարգ ` մասնակից պետությունների կողմից իր կոնվենցիաներում ամրագրված դրույթների պահպանման նկատմամբ: Այս համակարգը նախատեսում է մասնակից պետությունների կառավարությունների կողմից պարբերաբար հաշվետվությունների ներկայացում, ինչպես նաև մոնիտորինգի հատուկ ընթացակարգեր, որոնք հիմնված են այդ զեկույցների և բողոքների քննության վրա: Աշխատանքի ընթացքում մարդու հիմնարար իրավունքներին վերաբերող ամենակարևոր կոնվենցիաների վերաբերյալ հաշվետվությունները ներկայացվում են երկու տարին մեկ, իսկ այլ կոնվենցիաների մասին `չորս տարին մեկ:
